samen-leren met de wijk


De opdracht vanuit het Expertisecentrum Maatschappelijke Innovatie (EMI) was: ga je met de programmalijn Urban Innovation voor 4 jaar verbinden aan de wijk Hillesluis.
Dus ik stapte op mijn fiets, en ging koffie drinken in het Huis van de Wijk. Daar ontving ik geen enthousiasme, maar:

Zo Elma, kom jij hier in de wijk punten scoren zonder dat wij er iets van terugzien?

Dat was de eerste reactie van een bewoner. Ik vroeg me af: 'ben ik mijn vraagstuk kwijt, of sta ik middenin mijn vraagstuk? Klopt het dat bewoners weinig terugzien van de onderzoeken van studenten? En klopt het dat de kennis die is opgedaan niet wordt doorgegeven zodat bewoners steeds dezelfde vragen krijgen?

Kortom: ik stond middenin het vraagstuk.

Met al deze bovenstaande vragen zijn we als onderzoeksgroep aan de slag gegaan. Een groep van collegae, bewoners en stadsprofessionals. En omdat het een zogenaamd particiaptief actiegericht onderzoek (PAO) was, werden alle stappen met elkaar ook daadwerkelijk gezet. Dat was een groot avontuur. Ik gebruikte daarbij als model een vrolijke leerbocht, de Theory U. Een van de eerste stappen die we hadden te nemen was 'nabij zijn', fysiek nabij zijn. Dat betekende letterlijk verplaatsen: als pilot begonnen we in een lokaal in een oude technische school. Al snel merkten we dat dit een goede zet was: bewoners en collegae kwamen veel makkelijker langs, en studenten hadden veel eerder contact in de wijk.

Het motiveerde ons nog dieper te onderzoeken hoe we samen met studenten en docenten, stadsprofessionals en bewoners kunnen werken aan maatschappelijke vraagstukken op Zuid. We zijn inmiddels echt ondergedompeld in de wijk.

Het heeft geresulteerd in een thesis waar ik trots op ben. Hij is binnenkort te lezen bij 'meer weten".